XJR to wóz dla wymagających motocyklistów, którzy lubią dać w palnik!
Trudno mi nie zgodzić się z opinią Lovtzy z portalu Ścigacz.pl. Zrobiłem Yaniną już ponad 10 000 kilometrów i zdążyłem nawiązać z Nią nić porozumienia, ale muszę przyznać, że nie było łatwo.
Zrób mi jakąś krzywdę…
Cafe racerowy look to słodziutka wisienka na torcie, który Yamaha zrobiła z czystej kapsaicyny (związku chemicznego odpowiadającego za ostry, piekący smak papryczki chili).
Piec o pojemności 1300cm3, ponad 106KM, 119Nm momentu obrotowego (z wydechem Akrapa) i 240 kilogramów wagi. A to wszystko bez sprzęgła antyhoppingowego, ABS-u, kontroli trakcji i innych elektronicznych wynalazków, które małym chłopcom pomagają w opanowaniu ultramęskich maszyn. Tu wszystko działa zero-jedynkowo.
Na pierwszy rzut oka XJR-a powinna prowadzić się jak stary Ikarus i hamować jak rodzimy “Maluch” na bębnach. Nic bardziej mylnego! Klasyczne zawieszenie z przodu, Öhlins z tyłu, waga oraz rozstaw kół sprawiają, że bigbike prowadzi się zadziwiająco pewnie, a zestaw hamulcowy rodem z R1-ki dba o to, by Yanina zatrzymywała się tam gdzie trzeba, jednocześnie nie wysadzając kierownika wycieczki z siodła.
Po wprowadzeniu delikatnych zmian stylizacyjnych, które objęły obszycie kanapy alcantarą, malowanie bocznych osłon oraz montaż kilku akcesoriów z oferty Rizomy, potrafię wyróżnić tylko jedną wadę Yaniny. Jest nią 14,5-litrowy zbiornik paliwa, sprawiający, że najlepszym środowiskiem dla XJR-y są okolice stacji benzynowych, bo przy męskim kręceniu manetką paliwo znika szybciej niż Crocsy z Lidla.
Po 10 miesiącach wspólnej jazdy stwierdzam, że zwijanie asfaltu, start spod świateł, który zawstydzi niejednego sporta oraz przerzucanie na torze to niesamowita frajda w wykonaniu maszyny, której pierwowzór zaprojektowano 20 lat temu…. Amejzing expiriens!
Nie będę ściemniał, że XJR1300 to motocykl dla wszystkich, bo tak nie jest. To motocykl dla tych, którzy lubią nietuzinkowy wygląd, dźwięk mocarnej rzędówki i cios z momentu obrotowego, a przy tym mają na tyle krzepy, by utrzymać dzikuskę w ryzach.
PS. Załączone zdjęcia to dzieło Olympusa PEN E-P5, bo mój udział sprowadzał się tylko do naciskania spustu migawki.
